الربيع مأمون الشناوي

ادى الربيع عد من تانى والبدر هلت انواره

وفين حبيبى اللى رمانى من جنه الحب لناره

ايام رضاه يازمانى هاتها وخد عسرى

اللى رعيته رمانى فاتنى وشغل فكرى

كان النسيم غنوه النيل بغنيها

وميته الحلوه تفضل تعد فيها

وموجه الهادى كان عوده ونور البدر واوتاره

يلاغى الورد وخدوده يناجى الليل واسراره

وانغامه تسكرنا انا وهو مفيش غيرنا

لمين بتضحك ياصيف لياليكوايامك

كان لى فى عهدك اليف عاهدنى قدامك

كان لى فى قلبك طيف يخطر فى احلامك

من يوم ما فاتتنى وراح شدو البلابل نواح

والورد لون الجراح

من الخريف بعده دبل زهور الغرام

والدنيا من بعده هوان ويأس والم

لاالقلب ينسى هواه ولاحبيبى بيرحمنى

وكل ما اقول اه يزيد فى ظلمه ويهنى

وادى الشتا بطول ليليه ع الى فاته حبيبه

ياليل يابدر نسمه ياطير يازهر يااغصان

هاتولى الحبيب كلمه تواسى العشاق الحيران

اخذ ورد الهوى منى وفات لى شوكه يالمنى

ما اعرفش ايه ذنبى غير انى فى حبى اخلصت من قلبى

وغاب عنى لاكلمتنى ولا قال امتى راح اشوفه

واقول يمكن يرحمنى ويبعت فى الربيع طيفه

وادى الربيع عاد من تانى